បកិណ្ណកះ

គោលធម៌រាយរង

 ពុទ្ធភាសិត

ក/ សព្វទានំ ធម្មទានំ ជិនាតិ =ធម្មទានរមែងឈ្នះអស់ទានទាំងពួង.

ខ/ សព្វរសំ ធម្មរសោ ជិនាតិ =ធម្មរសរមែងឈ្នះអស់រសទាំងពួង.

គ/ សព្វរតឹ ធម្មរតិ ជិនាតិ =សេចក្តីត្រេកអរក្នុងធម៌រមែងឈ្នះអស់សេចក្តីតេ្រកអរទាំងពួង.

ឃ/ តណ្ហក្ខយោ សព្វទុក្ខំ ជិនាតិ = ការអស់ទៅនៃតណ្ហារមែងឈ្នះទុក្ខទាំងពួង.

 សាសនារុងរឿងដោយអាស្រយ័ធម៌៥ប្រការនេះគឺ

 សក្កច្ចំ ធម្មំ សុណន្តិ បរិសទ័ស្តាប់ធម៌ដោយគោរព.

សក្កច្ចំ ធម្មំ បរិយាបុណន្តិ បរិសទ័រៀនធម៌ដោយគោរព

សក្កច្ចំ ធម្មំ ធារេន្តិ បរិសទ័ទ្រទ្រង់ធម៌ដោយគោរព

សក្កច្ចំ ធតានំ ធម្មានំ អត្ថំ ឧបបរិក្ខន្តិ បរិសទ័ពិចារណានូវធម៌ទាំងឡាយ ដែលខ្លួនទ្រទ្រង់ដោយគោរព.

សក្កច្ចំ អត្ថបញ្ញាយ បដិបជ្ជន្តិ បរិសទ័ដឹងហើយនូវសេចក្តីប្រតិបត្តិ តាមដោយគោរព។

 កតបុញ្ញោ ឧភយត្ថ មោទតិ =បុគ្គលអ្នកបានធ្វើបុណ្យទុកហើយរមែងរីករាយក្នុងលោកទាំងពីរ.

 សុខោ បុញ្ញស្ស ឧច្ចយោ =ការសន្សំនូវបុណ្យតែងនាំមកនូវសេចក្តីសុខ.

 មរណន្តំ ហិ ជិវីតំ =ជីវិតមានសេចក្តីស្លាប់ជាទីបំផុត.

 កិច្ចោ មនុស្សបដិលាភោ = ការត្រឡប់បានអត្តភាពជាមនុស្សជាការក្រ។

 ជិឃច្ឆា បរមា រោគា = ការស្រេកឃ្លានគឺជារោគធំយ៉ាងតៃ្រលែង។

ទិដ្ធធម្មិកត្ថ =ប្រយោជន៍ក្នុងបច្ចុប្បន្ន៤យ៉ាងគឺ

 ឧដ្ធានសម្បទា = ដល់ព្រមដោយសេចក្តីព្យាយាម

 អារក្ខសម្បទា = ដល់ព្រមដោយការរក្សា

 កល្យាណមិត្ថតា = ភាពជាអ្នកចិត្តល្អ

 សមជីវិតា = ការចិញ្ចឹមជីវិតតាមសមគួរដល់កម្លាំងទ្រព្យដែលបានមក,

សម្បរាយិកត្ថ = ប្រយោជន៍ក្នុងលោកខាងមុខមាន៤យ៉ាង

 សទ្ធាសម្បទា = ការដល់ព្រមដោយសទ្ធា

 សីលសម្បទាន = ការដល់ព្រមដោយសីល

 ចាគសម្បទាន = ការដល់ព្រមដោយបរិច្ចាគទាន 

 បញ្ញាសម្បទា = ការដល់ព្រមដោយបញ្ញា។